pytania na egzamin magisterski SWPS

Maxivitt

Osoby dorosłe jako osoby znaczące w procesie rozwoju w okresie dzieciństwa.

Ania S. · Gość

Osoby dorosłe są osobami znaczącymi w procesie rozwoju dziecka już we wczesnym niemowlęctwie. Zjawisko to widoczne jest szczególnie pomiędzy matką a dzieckiem, którzy zachowują się wobec siebie w taki sposób, iż powstaje bliski, emocjonalny stosunek. Proces przywiązania staje się dobrze widoczny pod koniec 1. roku życia. Ważną cechę tych wszystkich interakcji stanowi fakt, że każda z osób wpływa na zachowanie drugiej i równocześnie dostosowuje się do jej zachowania, dzięki czemu powstaje płynny system wzajemnej regulacji.
Najważniejszą postacią porozumiewania się stosowana przez noworodka jest płacz. To zachowanie, na które opiekunowie zdają się być najbardziej wrażliwsi. Jak podkreśla wielu badaczy komunikacyjna rola płaczu jest rezultatem działania natury i wychowania. Płacz pierwotnie służy do przywoływania matki, jednak w miarę nabywania doświadczenia opiekunowie coraz dokładniej odczytują informacje zawarte w tych sygnałach, a dzieci uczą się wykorzystywania płaczu jako sposobu kontrolowania uwagi i zachowania matki. Oprócz płaczu noworodki pokazują różne inne uczucia takie jak radość (uśmiechanie się), złość czy wokalizowanie. Rozwój reakcji emocjonalnych zależy ot otoczenia społecznego i od tego, jak ludzie reagują na nie. Sądzi się, że wpływ ten może zachodzić na wiele sposobów. Na przykład matki przeważnie pokazują swoim dzieciom tylko kilka wyrazów twarzy, a większość spośród nich wyraża emocje pozytywne. Badania wykazały, że dzieci dopasowują się do tych reakcji afektywnych.
Pod koniec 1. roku życia dzieci zaczynają wykorzystywać informacje o mimicznym wyrazie emocji innych osób do regulowania własnego zachowania – proces ten nazywany jest odniesieniem społecznym. Małe dzieci często patrzą na swoich rodziców, poszukując wskazówek, gdy są niepewne co do swojego dalszego postępowania. Wykorzystują więc wyraz twarzy mamy i taty jako wskazówkę dla własnej reakcji.
W pierwszych latach życia najważniejszym środowiskiem dla dziecka jest rodzina wraz ze szkołą, sąsiedztwem, Kościołem, itd. Wczesny rozwój społeczny pozostaje pod silnym wpływem postaw i praktyk rodziców dotyczących wychowania dzieci. Przekonania rodziców na temat stopnia, w jakim ich zachowanie determinuje powodzenie w życiu dziecka, wpływają na ich sposób wykonywania zadania socjalizacji dziecka. A stosowane przez rodziców praktyki wychowawcze, takie jak ustanawianie i wprowadzanie zasad, oferowani wsparcia i zachęty czy dostarczanie kierowania, struktury i przewidywalności w życiu dziecka, mogą silnie wpływać na rozwój dziecka.
Otoczenie społeczne wpływa także na proces nabywania przez dzieci właściwości charakterystycznych dla danej płci. Postawy rodziców znajdują wyraz w rodzaju przyjmowanych na siebie codziennych obowiązków domowych. Bardziej bezpośrednim źródłem tego wpływu jest zachęcanie dzieci do wykonywania czynności charakterystycznych dla danej roli płciowej oraz aprobowanie zachowań zgodnych z nią. Zabawki kupowane dzieciom, drużyny i organizacje, do których dzieci są zapisywane, ustanawiane wymagania dotyczące sposobu ubierania się czy zachowywania w towarzystwie oraz jeszcze inne praktyki wychowawcze rodziców mogą bezpośrednio kształtować u dzieci formy zachowań typowych dla danej płci.
Niejednokrotnie rodzice są również osobami, które mogą pomagac lub utrudniać osiąganie przez dziecko kontaktów z rówieśnikami. Ufne przywiązanie do rodzica w okresie niemowlęcym i poniemowlęcym wiąże się z pozytywnymi relacjami z rówieśnikami w późniejszych okresach rozwojowych. Udział rodziców we wczesnych zabawach tematycznych dziecka może ułatwiać pojawienie się takich zabaw w kontaktach z rówieśnikami. Praktyki wychowawcze rodziców mogą pomagać w powstawaniu umiejętności społecznych koniecznych do osiągnięcia powodzenia w grupie rówieśniczej.

Gość

Carmen Electra Giving A Head And Taking A Load!
[link widoczny dla zalogowanych]